Facebook Like Box

Total Pageviews

Powered by Blogger.

Marcadores

Blog Archive

Search

Para quem viveu noites e noites em Sao Martinho, isto das coreografias é algo que nos corre no sangue e que se desenvolveu a níveis obscenos nesse pais de nome Brazil. Este verao passado estive num casamento em frança. Sul de França .. vacas, relvinha, lagos e castelos. Apesar de estar entre pessoal que ganhou a vida como animadores do Club Med, tive que mostrar como era realmente a ginga de quem tem a dança no sangue. Quem diz sangue, diz seiva, o alcool, coca-cola?, leite desnatado ultrapasteurizado? , agua da torneira? Algo existe. E aqui estou eu, a dançar (sim, podem guardar esta foto pa fazer t-shirts)!
i truly believe that a journey into music may well end when you come across this brazilian guy called Joao Gilberto. I don't know what the world expects from music, from life... i do know that this man has something. In other times he may have been a world leader a changer of times. Now ... now he just came up with something we call Bossa Nova. This sweet tender rythm that holds you like a chocolate mousse wave.

I'm know listening to Joao on his album "Brazil" singing "Alguem disse". It may be perfection. Well if i'm thinking about it .. it's cause it is perfection.


Discover João Gilberto!


The legend tells us that he developed this way of throwing words at people on his sister's bathroom. People came outside the house to hear him sing. How cool is that?
This one is for real. The previous post was just to post up a music i really love from Chico. On a few words one day i got a crush on a girl. Most of the times i looked at her, she dropped something. I saw her break a glass, splash lunch on tiles, apples rolling around and the whole show you can possibly imagine. People stay in your head attached to things, situations or photos. This girl has the "honor" of being represented in my life as a song. A beautiful song by The Cure that talks about a girl that drops everything. Ain't it funny? I'm smiling right now. It's such a sweet moment to remenber.


Discover The Cure!
Se algum dia me tivesse apaixonado por uma Rita aos 20 anos e ela me deixasse para abraçar a vocação de missionária na Bulgária, esta seria a música que tocaria no meu Walkman sem parar. Em loop? Música da boa


Discover Chico Buarque!
Paraules, frases i canciones que son de tot el poble petit que es diu Portugal. Poesias bonas i intensas que any derrera any nois i noies daquest pais fan servir per explicar el que pasa a ls sevas vidas. Al final estic fent un servei public al donar a la gent de la llengua castellana i també catalana aquestas perlas fetas paraules.

José Régio
Cántico negro, de Poemas de Dios y del Diablo

" ¡Ven por aquí --me dicen algunos con ojos dulces,
Extendiéndome los brazos, y seguros
De que sería bueno que yo los escuchase
Cuando me dicen: ven por aquí!
Yo los miro con ojos tranquilos,
(Hay, en mis ojos, ironías y cansancios)
Y cruzo los brazos,
Y nunca voy por allí...
¡No, no voy por ahí! Sólo voy por donde
Me llevan mis propios pasos...
Si a lo que busco saber ninguno de vosotros responde,
¿Por qué me repetís: "ven por aquí"?
Prefiero resbalar en callejones de lama,
Arremolinar al viento,
Como harapos, arrastrar los pies sangrientos,
A ir por ahí...
¡Si vine al mundo fue
Sólo para desflorar selvas vírgenes,
Y dibujar mis propios pies en la arena inexplorada!
Todo lo que hago no vale nada.
¿Cómo, pues, seréis vosotros
Que me daréis impulsos, herramientas y coraje
Para derribar mis obstáculos?...
Corre, en vuestras venas, sangre vieja de los abuelos,
¡Y vosotros amáis lo que es fácil!
Yo amo lo Lejano y el Milagro,
Amo los abismos, los torrentes, los desiertos..
¡Id! tenéis carreteras,
Tenéis jardines, tenéis canteros,
Tenéis patrias, tenéis techos,
Y tenéis reglas, y tratados, y filósofos, y sabios.
¡Yo tengo mi Locura!
La levanto, como una antorcha, a arder en la noche oscura,
Y siento espuma, y sangre, y cánticos en los labios...
Dios y el Diablo son quienes me guian, nadie más,
Todos tuvieron padre, todos tuvieron madre;
Pero yo, que nunca empiezo ni acabo,
Nací del amor que hay entre Dios y el Diablo.
¡Ah, que nadie me dé piadosas intenciones!
¡Nadie me pida definiciones!
¡Nadie me diga: "ven por aquí"!
Mi vida es un vendaval que se soltó.
Es una ola que se elevó.
Es un átomo más que se animó...
No sé a dónde voy,
No sé a dónde voy
--¡Sé que no voy por ahí!
"

Aquest es un castell molt bonic que tinc a Portugal. Es diu Castelo da Pena. Es diu aixi porque tinc molta pena de no estar ara mateix en aquest castell amb la meva Reina. En una habitació d’aquest castell i ha una banyera molt gran i bonica. En aquest castell hi a una finestre al fi del món. Hi ha una finestra a la muntanya. Fotos bonicas de noies i nois que no estan més en aquest castell.

volls venir amb mi?


Quase me esquecia de uma coisa muito muito importante. Naquele ano distante em que fui ao Fantasporto .. e em que meio por suspresa me vi derrotado por uma sangria com sabor a Trina suave, passou um outro episódio.
Baixando as escadas da Pizaria, estava uma loja de disfarçes de carnaval. Um loja de coisas esquisitas, cores berrantes e tecidos plastificados. Ontem á noite ri-me durante meia hora recordando o que passou nessa loja. Ás vezes é bom têr um blog nem que seja para que et recordes de estas pequeninas coisas que ás vezes estao adormecidas bem lá no fundinho.

Deixo uma foto minha de turista por espanha, practicando um dos meus desportos favoritos .. a prova das lunettes. Para mim sao como uma coisa esquisita. Nunca tive lunettes (fora as espelhadas de rave que usava sem lentes quando me vestia de pai natal nos carnavais do ISPA com a palhinha negra).
Agora sim tenho um blog 2.1
Esta manha foi passadaa investigar coisas mais ou menos raras de blog e de como poderia fazer com que as minhas coisas estivessem de alguma maneira conectadas ao Facebook. Por exemplo. E acho que funciona. Estou em provas.

Já agora, Parabéns Miguel!
Cabo da Roca. Fim do MundoDawno, dawno temu poznałem tego małego piękne dziewczyny na ciemnym starym miejscu.
Udało mi się umieścić tę pani w iebezpieczeństwie po kilku godzinach widząc ją. I działa cud na jej komputerze i nasze oczy sparkled togheter po raz pierwszy. Były dni. Nie było w nocy. Było drogowego ustanawiające wspólne wycieczki mały mały kraj zwany domu. W końcu jeden pocałunek. jeden mały pocałunek i światła wraz z wielkim uścisku.

Z.
"Tot el matí he cercat una síl·laba.
És poca cosa, és cert: una vocal,
una consonant, quasi res.
Però em fa falta. Només jo sé
la falta que em fa".

"
Levar-te à boca,
beber a água
mais funda do teu ser -
se a luz é tanta,
como se pode morrer?"

"Body for imbibing to the end –
my ocean, brief
and white,
my secret vessel,
my propitious wind,
my errant, unknown,
endless navigation. "
st.joao@porto.org
20:04

Sóc el rei del ICQ. Parlo amb 5 o 6 persones a la vegada i controlo cada una de les paraules que invento al meu ordinador. Tinc amics.
Amants. Confidents. El món té un rellotge que no és el meu. Dono trossos de la meva ànima a finestres de colorins que parpellegen sense fi. Hi ha un color més important, més urgent. Es la María. Es germana meva al món aquest que he creat. Tenim un món compartit sense secrets. Mai he sentit el calor dels seus cabells. Mai li he tocat ells ulls "marrons amb una miqueta de verd mar" que em diu que té.
Avui és nit de Sant Joan. Al Porto, al poble de la Maria tots estan en festa. Tots són la festa. Ella em mira amb paraules que em fan tremolar: "Vols venir? Si... Avui. Vine avui!" Ens trobarem a la festa. Ens trobarem. Mà amb mà. Ull amb ull. "Hi ha una platja. La meva platja. Hi ha una festa. La meva festa! Amics. Música." Estic guanyat fa molt ... El meu cos ha dit que si a "Vols Venir?". Sóc senzill. Cotxe blanc pujant un país petit. Noi a dins cantant musicas brasileras de sexe poc definit (Chico? Caetano?).
Arribo amb una lluna gran a la platja de la Maria. Truco. "Si estic. esquerra? La llum groga? ok. Vaig.". Ens trobem. El soroll de la festa no deixa espai al olor del desconegut. Més tard em convida a conèixer el seu Porto. Si! Caminem braç en braç per carrers foscs plens de gent. Platges petites sense ones. Personatges que busquen les nostres paraules. Ulls amb ulls. Descobrin mons infinits més que mai havien campartit el messenger de colorins. El món és més ric pels dos. Ens hem donat pau. La Maria i el seu Porto em van fer descobrir troços de mi que dormien fa molt. Ni petons, ni abraçades, ni amor, ni festa, ni calor.

Estic en pau.
08:59
Amoreiras. Amoreiras?
17:47

O meu carro conhece de faróis fechado este caminho. É o seu caminho. Uma casinha pequenina junto ao Big Brother é o seu destino. Também o meu. Tenho um copiloto. Posso partir. Ericeira? Amoreiras para um jantar e cinema? Paro para dar de comer ao meu cavalo branco numa estaçao da Repsol(?) e os meus olhos caem numa frase de capa de uma revista qualquer. Porto. Capital de Cultura.
O meu copiloto lê os meus olhos como ninguém. Murmuro palavras... Porto ... duas, talvez três horas. Festa. Porto? O Sim sai perdido entre o sorriso e o brilho dos 2 pares de olhos. Meia-Volta. Torres Vedras. Leiria. Norte. Porto. Ponte.
Vou meio sem rumo. Estou dentro isso sim. Centro? Baixa? Alguma palavra que faça o meu carro buscar uma pausa. Ali!
20 passos e encontro um familiar. 10 passos mais e encontro um amigo. Literalmente. Bar. Bailey's. Junto-me a uma multidao com rumo. Espero sentir o Rio Douro ao longe mas apenas percebo uma mao guiando-me bem de perto. Água. Luz. Explosoes com Sentido e cataratas de brilhante calor fazem o meu corpo pulsar ao ritmo de um coraçao gigante.

Estou vivo.
01:12



Sanfat-Torpo
09:12

St. Apolonia. Morning on any given saturday.
The plan seems such a good plan. The Movies seem to be .... such good movies.
I'm not at all worried about the story in them. Or the actors. I'm just going to get away from it all. A modern day monch with an active sexual partner getting away from dreadful Benfica games and kilometric invaded sandy beaches.
Maybe some kind of retreat to practise the ancient art of nothingness. Train. Hours. Never Ending minutes (wasn't i escaping those long boring soccer hours?). I Find a hard bed as soon as i lay foot in Oporto. I want to sleep. Shall we vote on this one? 2-0. Landslide win. Wake up with the urge to go out and walk. Go out and see. Go out and feel. Got tickets for this Movies super session going from 11 in the
night until sometime in the morning the other day. Horror movies. Gore ones. The good kind. Dinner time. Why not a light pasta with a free flowing Sangria? Doesn't it taste good ... it may be one of the best sangrias i ever tasted.
Free flowing Sangria. In the end .. i'm full and completely pissed. drunk? One girl asks for some kind of magic pill that may cure it all. I ran (ran? why ran?) for my life trying to find a pharmacy. Got one. Articulated a few words with at least some basic meaning 'cause the lady in there gave me something in the range of -ache reliever of some kind. Happy. Ran Back. (why this stubborn running all the time? I may fall ...) Pills for everyone. Yupeeeeee. The first couple of horror movies made laugh like there was no tomorrow (laughing wise). The third movie was scary. Hungover taking over? Outside the sun starts smiling at me. I wave back and slowly find the path that leads me to my hard bed cave.

Good Morning.
07:35
Foram juntos outro dia, como por magia, no autocarro, em pé.
Ele la lhe disse, a medo: "O meu nome é Pedro e o teu qual é?"
Ela corou um pouquinho e respondeu baixinho: "Sou a Cinderela".
Quando a noite o envolveu ele adormeceu e sonhou com ela...





Hi ha llocs al món que et deixan la imaginació per les nubes. Aquest per mim és un daquests llócs. Un hotel/resort/hideaway en un pais perdut com és Oman. Zigui Bay es diu. Han fet una mica de cel a la terra. Se hi a raóns per gastar els diners que guanyem ... aquesta és una bona raó.

per tu.

There's a spot. A secret spot ever since i was 7 or 8 years old. Riding my American Style bycicle through old unpaved roads on a small quiet beach town called Sao Martinho do Porto. I don't know when i found this spot. I do remenber coming back over and over again throughout the years .. 20 years maybe? First alone, afterwards with a Sony K7 Walkman, a Cd Player, a Cd Player that read MP3, an MP3 player and finally an Ipod. The view that made me comeback was of a shell shaped bay somewhere in Portugal. I could pinpoint every road, person, house and car on that bay. Knew it better than the palm of my hand. Cliché. Nostalgia came and go. Music changed sometimes ..the weather wasn't allways nice (people who spend summer here know that Summer is an Euphemism) . My disappearing acts usually ended up here. Most of the times i could even see people on the bay playing soccer and i knew who they were .. and i knew the question was : "where the Hell is he?" . I'm here. Lying down. Touching the sky. Listening to Estrela da Tarde on some old K7. Linguering on toughts.

A vagadas hi ha gent que viatja cap a Portugal. Fent al guiri se ha d'anar a una nit de Fados. L'ultima vagada que vaig anar a una nit daquestas va ser al Septembre i vaig anar a un lloc que es diu : Mesa de Frades. Molt bonic. Fado de molt bona calitat i menjar bó. Deixo unas fotos del lloc i aneu a ver com es canta el Fado com Deú mana.

author
Jake Simms
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit, sed diam nonummy nibh euismod tincidunt utlaoreet dolore.